„Myśli ubrane w słowa” to tytuł wieczoru poetyckiego, który odbył się w Centrum Kulturalnym w Przemyślu 22 lutego 2025 r. Podczas spotkania zanurzyliśmy się w świecie poezji, gdzie emocje, refleksje i osobiste przeżycia poetów znalazły swoje odbicie w poetyckim słowie. Poniżej zamieszczamy kilka wierszy zaprezentowanych podczas spotkania.
MARIA BRODOWSKA - Turbia
Baśniowy dom
Baśniowy domek
był zawsze trochę inny,
drzewa wokół szumiały,
jak leśne płuca go otulały.
W środku lasu obok domu
rzeka płynęła jak ulica,
w jej lustrze skrzył się i przeglądał
srebrny sierp księżyca.
Domek baśniowy tętnił życiem,
wielu gości go odwiedzało,
gwarem i radością
domostwo napełniało.
Teraz jednak dom
szybko się starzeje,
od mlecznej pajęczyny
po kątach siwieje.
Stoi smutny opuszczony,
lecz ja jego los odmienię,
zmurszałe ściany
w pałacowe zamienię.
Chcę go nadal widzieć
wśród drzew i świergotu ptaków,
chcę by radość gościła
przy leśnym deptaku.
IWONA DATA - Przemyśl
Eeeh Misiu
Jakieś oczy zapomniane,
jeszcze jest w nich
dawny blask,
rysy twarzy rozmazane
ukrył je wieczorny mrok.
Krok niepewny i powolny
i z oddali jakiś glos
...zaczekaj...
Nie poznałam wtedy cìebie
Chociaż padło wiele słów,
Kiedyś my, dziś - nieznajomi,
i w pamięci myśli sto
kto to jest...
Kto mnie dzisiaj tak wspomina
i rozmawiać ze mną chce...
Byłam kiedyś twą dziewczyną,
wszystko było dawno tak,
dobrze wiesz...
Eeeh Misiu
Co się stało z tobą dzisiaj,
gdzie bożyszcze tamtych lat,
w cieniu nocy dziś się kryjesz,
zapomniał o tobie świat...
Eeeeh Misiu
Powiedz teraz co się stało,
czy tak właśnie miało być,
czy to wszystko było błędem
za który ty płacisz dziś.
Teraz gdy cię już pamiętam,
zawirował krótko świat
dawny blask wciąż w oczach tli się
może już ostatni raz...
Eeeh Misiu
Co się stało z tobą dzisiaj,
gdzie bożyszcze tamtych lat,
na policzku mała kropla
zmyje dawych wspomnień ślad...
3.02.2025
RENATA GIŻA - Rakszawa
Życiowo
Życia mała garść
zlepek drobnych chwil
każda z nich wspomnieniem
podsumowaniem dni.
Różne są sprawy
fakty, zdarzenia
los człowieczy wciąż trwa
pora roku zmienia.
Już nie cofnie nikt
przeminiętych dat
zegar nakręcony
wciąż nas do przodu gna.
Kiedyś się wstrzyma
pęknie życia nić
zabraknie ziemskich chwil
i nie zostanie nic.
20.01.2020
STEFANIA KLUKIEWICZ-BIGOS - Przemyśl
Ludzie-ludziom
To przecież tak niedaleko,
W bliskiej okolicy,
Nie za górą, nie za rzeką,
Lecz tuż przy granicy.
U sąsiadów, w Ukrainie
Dzieje się coś złego.
Bomby lecą, naród ginie,
Wojna na całego.
Wśród dzieci sierot przybywa,
Jest dużo młodych wdów.
Taki dramat się rozgrywa,
Że nie ma na to słów.
Czy najeźdźca, wróg zuchwały,
Boga się nie boi?
Czy dla zysku, czy dla chwały
Za tą zbrodnią stoi?
Przecież jego ludzie również
Na tej wojnie giną.
To mężczyźni, młodzi głównie
Nie są już z rodziną.
I tam także matki płaczą
Za swymi synami.
Że ich może nie zobaczą,
Mówią tak ze łzami.
Trzeba nie mieć wcale serca,
Rozumu pewnie też.
Nie posiada ich morderca.
Przed nim nas Boże strzeż.
GRAŻYNA SPODAR - Pikulice
***
Pamiętać chciałam... zapomniałam
Zapomnieć... to się nie udaje.
I chociaż bardzo się starałam
Znowu trafiłam na rozstaje.
Gdy podsumować trzeba życie
Co się udało? Co nie bardzo?
Wciąż serce moje trochę skrycie
Choć coraz słabsze mówi hardo…
Nie zgadzam się ,że to już koniec
I niby żadnych wyzwań nowych.
Jeszcze nie jedna przyjdzie zamieć
I wiele różnych myśli płowych...
Wciąż się buntuje moją dusza
To jakby młodych lat wspomnienie
I chociaż życie ciągle zmusza
Zawsze zostaje gdzieś marzenie...
ALICJA WIARSKA - Przemyśl
Żadnych już rozczarowań
Wciąż na przeszłości się skupiasz
Choć ona niewiele już znaczy
Coś co tak ważne było
Dziś nawet boli inaczej
Snujesz się między dniami
I noc już nie daje wytchnienia
Czy jeszcze dla kogoś coś znaczysz
Czy to też tylko złudzenia
Geny już przekazane
Więc niby rola skończona
Może choć mały epilog
Zanim się wszystko dokona
Zanim Zło z Dobrem o duszę
Będą się z sobą targować
Chcę jeszcze powodów do wzruszeń
I żadnych już rozczarowań
ŁUCJA WISZLAŃSKA - Przemyśl
***
Pogubiłam się,
jak Mojżesz na górze Horeb.
Zaczęło się długie wędrowanie,
szukanie znaków
w małych rzeczach;
kwitnącego krzewu
na pustkowiu,
śladów stóp na piasku,
krajobrazu dobroci...
Pewnego dnia
na horyzoncie beznadziei pojawiła się szalupa.
Bardziej intuicją
niż mową
ludzką
usłyszałam:
"Dobrze, że jesteś".